گرفتن عضلات

گرفتگی عضلات : عدم هماهنگی میان آبرسانی و ماهیچه ها

.

                

تئوری مشهور تمرینات محرکی گرفتگی عضلات EAMC که معتقد است گرفتگی عضلات در نتیجه عدم توازن مایعات بدن ، به خصوص عدم آبرسانی و ناهنجاری در سطوح الکترولیت خون بوجود می آید ، با یک تحقیق روی دوندگان دوی مسافت رد شد . محققین همچنین توضیح می دهند که اختلالات الکترولیتی و اختلال در عملکرد مواد سیال بدن در شرایط بالینی خاصی با گرفتگی عضلانی همراه شده بوده اند و بنابراین اغلب چنین بنظر میرسد که با وجود فقدان مدرکی برای این معلول ، گرفتگی عضلات EAMC علت مشابهی دارد . آنان بررسی های خود را چنین آغاز کردند که ابتدا مشخص کنند آیا گرفتگی عضلات EAMC  در دوندگان ماراتن به تغییرات در غلظت الکترولیت سرم خون و شرایط آبرسانی وابسته است . یک گروه متشکل از 72 دونده مرد که در دو مسابقه دوی مسافت اقیانوسی که هر سال در مسیر 56 کیلومتری شهر کلیپ تاون برگزار می شود ، شرکت کرده بودند ، در مورد سابقه گرفتگی عضلات EAMC مورد پرسش واقع شدند . سپس به جهت بسط و تعمیم شرایط حین مسابقه ، موارد مورد پیگیری و بررسی قرار گرفتند . همه افراد قبل و بلافاصله پس از مسابقه وزن شدند تا تغییرات وضعیت آبرسانی بدن شان مورد ارزیابی قرار گیرد . قبل از مسابقه ، بلافاصله بعد از آن و یک ساعت بعد ، از خون افراد نمونه گیری کردند و غلظت گلوکز ، پروتئین ، سدیم ، پتاسیم ، کلیسیم و منیزیم همچنین شاخص های مختلف آبرسانی مورد بررسی قرار گرفت . از 72 دونده تحت بررسی ، 45 نفر سابقه گرفتگی عضلات EAMC داشتند حال آنکه 27 نفر تجربه قبلی در گرفتگی عضله داشتند . به این ترتیب 21 نفر از 45 دونده با سابقه گرفتگی عضلات هم در طول مسابقه و هم یک ساعت بعد آن ، گرفتگی شدیدی را تجربه کردند حال آنکه 22 نفر از 27 دونده با چنین معظلی روبرو نشدند . یک گروه بازرسی بمنظور مقایسه اهداف تشکیل شد . یافته ها به قرار ذیل بودند : همه حوادث گرفتگی عضلات در نیمه آخر مسابقه یا بلافاصله پس از آن اتفاق افتادند . بیشترین دوندگان مبتلا به سه مورد یا بیشتر را گزارش کردند . بطور متداول عضلات پشت زانو 48% و ماهیچه های چهار سر 38% با این معظل درگیر بودند . بسیاری از گرفتگی ها از نظر شدت ، متوسط تا وخیم بودند و با کند کردن قدم ها یا کشیدگی خفیف عضله درد کاهش می یابد . گروه هایی که قبل و بعد از مسابقه وزن شدند درصد وزن ، حجم خون ، مقدار پلاسما و سلول های قرمز خون شان تفاوت چندانی نداشت . همچنان تفاوتی هم در وضعیت آبرسانی نشان ندادند . غلظت سدیم خون بلافاصله بعد از مسابقه در گروهی که دچار گرفتگی عضله شده بودند ، بسیار کم بود . حال آنکه غلظت منیزیم بسیار بالا بود . به هرحال مشاهده شد که تفاوت ها بسیار کمتر از آن بود که از نظر بالینی مورد توجه قرار گیرد . بعلاوه محققین گزارش کردند که کاهش غلظت سدیم سرم خون بعد از مسابقه در گروهی که دچار گرفتگی شده بودند ممکن است مربوط به جذب ماده سیال افزایش یافته و در طول مسابقه در میان افراد این گروه بوده باشد . هرچند الگو و نحوه مصرف نوشیدنی ها بطور مستقیم اندازه گیری نشد ، بنظر میرسد اقزایش مصرف مایعات در گروهی که دچار گرفتگی عضله شده بودند تا حدودی به این خاطر است که این دیدگاه که گرفتگی عضلات به خاطر عدم آبرسانی است ، بسیار رواج یافته است . این تصور با یافته هایی مانند :  دوندگانی که حین تمرینات دچار گرفتگی عضله می شوند بسیار کمتر دچار کم آبی می شوند تا دوندگانی که بلافاصله بعد از مسابقه دچار این عارضه می شوند . درصد کاهش وزن در این گروه ها پس از مسابقه به ترتیب  2/9% , 3/6% بود . نتیجه تحقیقات ما فرضیه متداول  : تمرینات محرکی برای گرفتگی عضلات هستند ، را حمایت نمی کند . گرفتگی عضلات در دوهای مسافت طولانی هم با تغییرات در غلظت الکترولیت سرم خون و هم تغییرات در وضعیت آبرسانی همراه است . بنابراین فرضیه های دیگر که به توضیح علت گرفتگی عضلات در تمرینات محرک می پردازند ، باید مورد بررسی قرار گیرند .              www.sport.ir منبع