کوه شناسی ایران

کوه شناسی ایران و تقسیم بندی آن :

نیمی از مساحت ایران کوهستانی و بقیه ان هم نیمه بیابانی و هم نیمی دیگر ان را جلگه های حاصلخیز کشاورزی تشکیل می دهد. نواحی کوهستانی ایران مرکب از دو قوس بزرگ است که یکی در شمال به شکل نواری از آذربایجان تا افقانستان کشیده شده است و تمامی نواحی جنوبی در یای خزر را در میان می گیرد قوس دیگر این کوهستان از آذربایجان به طرف غرب امتداد پیدا کرده و تمامی غرب و جنوب ایران را به صورت دیواری مرتفع در بر می گیرد این دو سلسله جبال عظیم شمال و جنوب ایران را چنان محصور ساخته اند که تا حد زیادی از ورود پدیده های جوی و باران های مدیترانه ای به داخل ایران جلوگیری می کنند و تنها ناحیه ای که باز است در قسمت شرق می باشد که به دشت های ترکستان و آسیای مرکزی منتهی می شود. گذشته از این دو ناحیه کوه های نواحی مرکزی را در مشرق باید ذکر کرد که اغلب کوه های این نواحی به عکس ارتفاعات شمال و غرب بایر بوده و کمتر گیاه دائمی در آن مشاهده می شود. قسمت عمده چین خوردگی های ایران از گروه آلپی است که در اواخر دوران سوم به وجود آمده است. دلیل اول که در به وجود آمدن این کوه ها تاثیر داشته است فشارهای شدیدی است که از سوی شرق به طرف جنوب وارد آمده است زمین که زمین را در منطقه ای وسیعی بالا آورده است و موجب پیدایش کوه هائی چون آلپ و هیمالیا گردیده و در واقع آن قسمت که در مسیر این دگرگونی و تحول بوده مرتفع شده است. عامل دیگر آتشفشانی است که مقارن همان دوران پدیده های کوهستانی را به وجود آورد.